Yıllardır arkadaş çevreme söyleyegeldiğim Pazartesi Günü Sendromu ile ilgili bir önerimi paylaşmak istiyorum: Bence işverenler çalışanlarına pazartesi günü 3-4 saat geç gelebilme hakkı tanımalı.
Haftasonu tatilleri, pazar günü yapılan günübirlik turlar, eş ve çoçuklara dolu dolu ayrılan bir gün (haftasonu) ardından çalışanın kendine kaliteli zaman ayırabileceği vakit olarak sadece pazar geceleri kalıyor. Çalışanlar özel veya işleri ile ilgili alanlarda kendilerini geliştirmek için kitap/pc başına geçtiklerinde genelde saat gece 10 u geçmiş oluyor. Teoride haftasonları kendi gelişimine de vakit ayırmak isteyen çalışan, kendinden ve çalışmadan tam zevk almaya başladığında aklına sabah 6,5 ta kalkmak zorunda olduğu geliyor. Artan enerjisi ile çalışmaya devam etme ile sabah kalmak zorundalığı arasında kalan çalışan yapacağı her seçimde kaybetmektedir.
seçim a) Sabah erken kalkacağı için çalışmasını yarıda bırakan çalışan, pazartesi günü çalışma ortamında haftasonunda kendine vakit ayıramamanın verdiği üzüntü ile işlerine/iş arkadaşlarına/yöneticilerine karşı negatif enerji saçmaya başlar. O gün verimlilikleri diptedir. Yaşadığı hoşnutsuzluğu evine de götürebilen çalışan kendince kendince yeni kararlar alarak pazartesini gününü arkasında bırakır.
seçim b) Sabah erken kalkacağını bilerek çalışmasını kesmeyen çalışan ise uykusuz başlayan pazartesi gününde verimli olamaz. haftanın diğer günlerine sarkan işleri ona fazla mesai, stres olarak geri dönecektir.
İşveren çalışanını kaybeden seçimler yapmaya zorlamaktansa, pazartesi sabahları için esneklikler sağlamalıdır. Şirket içinde pazartesi sabahlarına bölüm/birim ve genel proje toplantılarının atılmaması salık verilmelidir.